Meandry dekompresji

[anarchista]

Wypada jakiś przykład przeliczyć od początku do końca.
Dla wygody wybieram wariant z małą ilością przystanków. 45m 15 min czasu dennego.
czas dojścia do pierwszego przystanku 6 min, czynnik oddechowy to powietrze. Wypada napisać jakie uproszczenia zostaną zastosowane, cały czas od początku nurkowania do początku  dekompresji to czas denny. Podczas zanurzania ciśnienie rośnie stopniowo, lecz tu wychodzą fizjologiczne reakcje organizmu związane z szybkim sprężaniem. Więcej informacji było na Konferencji Naukowej w Sopocie 2005r. Wniosek podstawowy to "ilość inertu w tkankach jest większa przy szybkim sprężaniu niż przy wolnym, przekracza to wartość czasu razy głębokość. Podobnie przy wynurzaniu ustalenie równowagi nie następuje natychmiast, wymaga nieco czasu i dodtakowo opóźnia odsycanie. Też fizjologicznie nie następuje pełne odsycenie z inertu krwi przechodzącej przez płuca. Decyduje o tym wiele przyczyn. Wymieniając po krótce: płuca nie są przeciwprądowym wymiennikiem, można je zaklasyfikować jako wymiennik krzyżowy. Ma to związek z trzema strefami płuc. Pierwszą w której jest dużo świerzego powietrza i mało krwi, drugiej w której jest krew i powietrze, trzeciej w której jest krew i mało świerzego powietrza. To daje efektywnie nie zbyt dobre: dotlenienie, odsycenie i ogólnie wymianę gazową. To główna przyczyna małej celowości rozważania szybkich czasów odsycania.Drugie uproszczenie podczas wynurzania prężność inertu w tkankach pozostaje stała. Powód wyboru takiego uproszczenia to uproszczenia
obliczeniowe i stała czasowa ustalania równowagi w samym układzie krwionośnym. Dodatkowo zależna od szybkości krążenia krwi wprost proporcjonalna do wentylacji i zużycia tlenu, dobrze opisująca perfuzję i transport inertu do płuc.
W pierwszym kroku obliczamy ppN2 w dennej fazie nurkowania.
Ciśnienie całkowite to 5,5 ata, zawartość procentowa azotu to 78%. Wychodzi 4,29 at, to w metrach słupa wody równa się 42,9 m. Nie wspominałem jeszcze o jednej metodzie określania ciśnienia inertu która jest stosowana, to odjęcie ppO2 od ciśnienia całkowitego. Jest to stosowane w komputerach nurkowych stosowanych w obiegach zamkniętych i w profesjonalnych systemach nurkowych. Wynika to z pomiaru ppO2, detektorem którego odpowiedź jest wprost proporcjonalna do ppO2. . Znając ciśnienie inertu musimy obliczyć prężności inertu w tkankach pod koniec dennej fazy i czasu wynurzania. W kolejnym kroku porównujemy wartości prężności w tkankach z M(h) dla kontrolujących przedziałów, jeśli potrzebna jest dekompresja to obliczamy ile ona wyniesie i  jakie prężności w tkankach pozostaną. Dodatkowo głębokość na której ją zastosować. Historycznie przystanki są co 10 stóp lub 3m w systemie metrycznym. Lecz nie ma takiej fizycznej konieczności, wiadomo że częste przystanki powodują szybsze odsycanie, powody są 2 dekompresję prowadzimy blisko M(h) wtedy różnica prężności jest duża i na kolejnych przystankach pp(inetru) jest niższe więc z tego powodu również zyskujemy na szybkości odsycania. Dlatego ten wariant jest stosowany w nurkowaniach górskich na czynniku oddechowym z inertem. Tego zabrakło w NOF publikowanym w ubiegłym roku, potem w książce pojawiło się jako łata na nie zmienioną tabelkę.. I tak aż do powierzchni powtarzamy kroki obliczeniowe.

Czas denny zastępczy to 15+6=21 min
Ciśnienie inertu to 42,9 m.
Początkowa prężność inertu w tkankach 7,8m

Ponieważ nasycamy tkankę do prężności 42,9 od prężności 7,8 to różnica wynosi jedynie 42,9-7,8=35,1m
Pt1=35,1(1-0,5^21/5)+7,8=40,99
drugi przedział jest nasycony do
Pt2=35,1(1-0,5^21/8)+7,8=37,2
trzeci przedział jest nasycony do
Pt3=35,1(1-0,5^21/12,5)+7,8=31,9
czwarty przedział jest nasycony do
Pt4=35,1(1-0,5^21/18,5)+7,8=26,9
piąty  przedział jest nasycony do
Pt5=35,1(1-0,5^21/27)+7,8=22,42
szósty  przedział jest nasycony do
Pt6=35,1(1-0,5^21/38,3)+7,8=18,9
siódmy  przedział jest nasycony do
Pt7=35,1(1-0,5^21/64,3)+7,8=14,9 0,9Mo7 jest równe 14,76
Co oznacza nie przekroczenie powierzchniowego przesycenia w tym i pozostałych przedziałach tkankowych. Dlatego kontynuacja obliczeń w tym przykładzie jest zbędna (celowo wybrałem taki przykład).

Kolejny krok to obliczenie głębokości pierwszego przystanku dekompresyjnego.
Decydujący jest pierwszy lub drugi przedział, może kolejny.
Mo1=29,6 ΔM1=1,7928
Pamiętamy że interesuje nas 0,9M(h)
0,9(29,6+(1,7928)h)=41
h=8,89m na takiej głębokości pierwszy przedział osiągnie przesycenie maksymalnie dopuszczalne.
Sprawdzamy kolejną tkankę, jeśli głębokość będzie mniejsza to pierwsza jest kontrolująca jeśli większa to ten lub następny będzie kontrolował proces odsycania.
Mo2=25,4 ΔM2=1,5362
0,9(25,4+(1,5362)h)=37,2
h=10,37
Mo3=22,6 ΔM3=1,3817
0,9(22,6+(1,3817)h)=31,9
h=9,29
Przedziałem kontrolującym początek dekompresji jest drugi przedział, trzeci ma mniejszą głebokość krytycznego przesycenia.

cdn

pozdrawiam rc

[jackdiver]

Ponieważ nasycamy tkankę do prężności 42,9 od prężności 7,8 to różnica wynosi jedynie 42,9-7,8=35,1m
Pt1=35,1(1-0,5^21/5)+7,8=40,99
drugi przedział jest nasycony do
Pt2=35,1(1-0,5^21/8)+7,8=37,2
trzeci przedział jest nasycony do
Pt3=35,1(1-0,5^21/12,5)+7,8=31,9
czwarty przedział jest nasycony do
Pt4=35,1(1-0,5^21/18,5)+7,8=26,9
piąty  przedział jest nasycony do
Pt5=35,1(1-0,5^21/27)+7,8=22,42
szósty  przedział jest nasycony do
Pt6=35,1(1-0,5^21/38,3)+7,8=18,9
siódmy  przedział jest nasycony do
Pt7=35,1(1-0,5^21/64,3)+7,8=14,9 0,9Mo7 jest równe 14,76

No wygląda to nareszcie bardzo ładnie.
Nie za bardzo rozumie tylko dlaczego w poprzednich postach używany był też wzór:
P = Po + (Pi - Po)(1 - 2^(-t/half-time))
Z przekształcenia bowiem  naszego równania nasycania:
P = Po + (Pi - Po)(1 - e^(-kt))
gdzie k =ln2/half-time
a e to liczba Eulera i jednocześnie podstawa logarytmu naturalnego ≈ 2,72
Ewidentnie wychodzi że:
P = Po + (Pi - Po)(1 - 0,5^(t/half-time))
Pozdrawiam Jacek

[jackdiver]

Aha już sam sobie odpowiadam
bo przecież
2^(- t/half-time) = 0,5^(t/half-time)
Kurcze starość nie radość
Matematyka wietrzeje z głowy szybciej niż wino...
Pozdrawiam Jacek

[jackdiver]

siódmy  przedział jest nasycony do
Pt7=35,1(1-0,5^21/64,3)+7,8=14,9 0,9Mo7 jest równe 14,76
Co oznacza nie przekroczenie powierzchniowego przesycenia w tym i pozostałych przedziałach tkankowych. Dlatego kontynuacja obliczeń w tym przykładzie jest zbędna rc

Tutaj jest chyba błąd
Powinno być
Pt7= 35,1*(1-0,5^21/54,3) + 7,8 = 16,05 a zalecane 90%Mo7 jest równe 14,85
więc ta tkanka jeszcze mogłaby mieć za wysokie przesycenie przy wynurzaniu by ją pominąć.
Dopiero w tkance nr 8
Pt8 = 35,1*(1-0,5^21/77) + 7,8 = 13,85 a zalecane 90%Mo8 jest równe 14,13
więc dopiero tą tkankę i pozostałe można by pominąć do dalszych obliczeń.
Pozdrawiam Jacek

[anarchista]

Tutaj jest chyba błąd
Powinno być
Pt7= 35,1*(1-0,5^21/54,3) + 7,8 = 16,05 a zalecane 90%Mo7 jest równe 14,85
więc ta tkanka jeszcze mogłaby mieć za wysokie przesycenie przy wynurzaniu by ją pominąć.
Dopiero w tkance nr 8

W wersji ZH L-16 którą się posługuję (też zawiesiłem tutaj) jest czas połowicznego odsycania 64,3 min. Poprzedni czas to 38,3 dla 6 przedziału tkankowego i 77 dla 8. W ZH-L-12 czasy wynoszą 37 dla 6, 63 dla 7, 79 dla 8. Z tego względu chyba błędu nie ma.
Lecz znalazłem inny w wartościach Mo 7 i 8 przedziału, jest zamiana miejscami. Mo następnego przedziału nie może być większe.
Te przedziały nie będą kontrolowały dekompresji i będą podlegały odsycaniu. Natomiast dalsze mogą podlegać nasycaniu podczas dekompresji szybkich przedziałów.
To występuje podczas stosowania głębokich przystanków.

pozdrawiam rc

[jackdiver]

Tutaj jest chyba błąd
Powinno być
Pt7= 35,1*(1-0,5^21/54,3) + 7,8 = 16,05 a zalecane 90%Mo7 jest równe 14,85
więc ta tkanka jeszcze mogłaby mieć za wysokie przesycenie przy wynurzaniu by ją pominąć.
Dopiero w tkance nr 8

W wersji ZH L-16 którą się posługuję (też zawiesiłem tutaj) jest czas połowicznego odsycania 64,3 min. Poprzedni czas to 38,3 dla 6 przedziału tkankowego i 77 dla 8. W ZH-L-12 czasy wynoszą 37 dla 6, 63 dla 7, 79 dla 8. Z tego względu chyba błędu nie ma.
Lecz znalazłem inny w wartościach Mo 7 i 8 przedziału, jest zamiana miejscami. Mo następnego przedziału nie może być większe.
Te przedziały nie będą kontrolowały dekompresji i będą podlegały odsycaniu. Natomiast dalsze mogą podlegać nasycaniu podczas dekompresji szybkich przedziałów.
To występuje podczas stosowania głębokich przystanków.

Mozliwe ale w wersji  jest HT dla tkanki nr7 = 54,3'
Gdzieś więc musi być błąd bo to aż 10' różnicy
A druga sprawa to czy początkowa prężność inertu w tkankach jest faktycznie 7,8m.
Chyba należało by ją pomniejszyć o stałą wartość ciś. pary wodnej i CO2, która wynosi sumarycznie około 0,11 bara czyli odpowiada to głębokości 1,1m.
Więc do obliczeń trzeba by wstawić Po inertu = 6,7m
Wtedy wyniki będą nieco inne
Pozdrawiam Jacek

[anarchista]

Mozliwe ale w wersji jest HT dla tkanki nr7 = 54,3'
Gdzieś więc musi być błąd bo to aż 10' różnicy

Błędów jest więcej. Dalsze to wartości Mo. Wartość 54,3 wygląda na dużo lepiej pasującą. Jest w zgodzie z wartością czasu dla helu razy pierwiastek z ilorazu mas atomowych. Czasy nasycania/odsycania są powiązane z sobą właśnie taką zależnością, więcej szczegółów w "Medycyna Nurkowa" J.Krzyżak

Chyba należało by ją pomniejszyć o stałą wartość ciś. pary wodnej i CO2, która wynosi sumarycznie około 0,11 bara czyli odpowiada to głębokości 1,1m.

Owszem to zmienia nasycenie denne.

Pt1=35,1(1-0,5^21/5)+7,8=40,99

Pt1*=36,2(1-0,5^21/5)+6,7=40,93   to wariant z parą wodną i CO2
........
Pt5=35,1(1-0,5^21/27)+7,8=22,42

Pt5*=36,2(1-0,5^21/27)+6,7=21,78   to wariant z parą wodną i CO2

Jak widzisz wartość Pt jest większa dla wariantu bez uwzględnienia ciśnień pary wodnej i CO2.

Podczas oddychania zużywamy tlen, produkujemy CO2 i H2O. Tlenu zużywamy objętościowo więcej niż produkujemy CO2 ale nasycamy zwykle powietrze parą wodną. W bilansie okienka tlenowego to istotny element, nie ma wpływu na ppN2, azotu nie zużywamy.

Ponieważ nasycenie przekroczy dopuszczalną wartość na 9m to rozpoczynamy dekompresję na 12m.
Ciśnienie azotu wynosi 2,2(0,78) powietrze 1,76 at czyli 17,6m i 2,2(0,5) NX50 1,1at. 11m.
Na głębokości 9m ciśnienie azotu wynosi 14,8 m i 9,5m NX.
Już z obliczeń wiemy który przedział kontroluje dekompresję lecz dla lepszego poznania obliczenia przeprowadzę dla sąsiednich przedziałów.
potrzebujemy jeszcze wartości przesyceń na głębokości 9m dla 0,9M(h).
41,13 m
35,3 m
31,53 m
28,62 m
27,11 m
Wartości 0,9M(h) dla pierwszych 5 przedziałów.
Pt1=35,1(1-0,5^21/5)+7,8=40,99
Pt2=35,1(1-0,5^21/8)+7,8=37,2
Pt3=35,1(1-0,5^21/12,5)+7,8=31,9
Pt4=35,1(1-0,5^21/18,5)+7,8=26,9
Pt5=35,1(1-0,5^21/27)+7,8=22,42
Na głebokości przystanku dekompresyjnego mamy ciśnienie inertu 17,6 i 11m dla NX
to obliczmy czas po którym przdział kontrolujący osiągnie dopuszczalne przesycenie na głębokości 9m.
35,3=17,6+(37,2-17,6)2^(-t/8)
35,3-17,6=(37,2-17,6)2^(-t/8)
t=1,1 min
35,3**=11+(37,2-11)2^(-t/8)
35,3-11=(37,2-11)2^(-t/8)
t**=0,8 min

Teraz dla posiadanego czasu obliczamy nasycenia w pozostałych przedziałach, obliczamy wartości przesyceń dopuszczalnych dla kolejnego przystanku i powtarzamy procedurę.

Dla NX widzimy niższy poziom ciśnienia do którego możemy odsycać i większą różnicę cisnień przy wykładniczym odsycaniu. Też szybsze odsycanie również następnych przedziałów. To faktyczne przyczyny przyspieszenia dekompresji na NX.
Które dopiero widać w tej postaci, w całej okazałości. Dla dekompresji tlenowej nie mamy cisnienia inertu, to maksymalne przyspieszenie odsycania, dodatkowo wszystkich przedziałów.

Przejdę do porównania
Pt1=35,1(1-0,5^21/5)+7,8=40,99
Pt2=35,1(1-0,5^21/8)+7,8=37,2
Pt3=35,1(1-0,5^21/12,5)+7,8=31,9
Pt4=35,1(1-0,5^21/18,5)+7,8=26,9
Pt5=35,1(1-0,5^21/27)+7,8=22,42
Pt6=35,1(1-0,5^21/38,3)+7,8=18,9
Pt7=35,1(1-0,5^21/54,3)+7,8=16,05
Pt8=35,1(1-0,5^21/77)+7,8=13,85
to nasycenia kilku przedziałów po dennej fazie nurkowania, Na pierwszym przystanku mamy ciśnienie inertu 17,6m powietrze i 11m NX50. widzimy że przy dekompresji powietrznej przedziały tkankowe od 7 wzwyż nadal podlegają nasycaniu, nie jest ono szybkie ale występuje. Przy NX 50 już nie występuje takie zjawisko dla wielu przedziałów, możliwy jest do zastosowania jeszcze bogatszy nitroks np. 2,2-1,4=0,8 0,8/2,2 64%O2, 36%N2. Też można przejść na NX 50 podczas wynurzania w zależności od przyjętej normy ppO2 to głębokość 22m (ppO2 1,6) albo 18m (ppO2 1,4), wtedy przystanek na 12m stanie się zbędny dla NX 50.


Pt1=17,6+(40,99-17,6)0,5^(1,1/5)=37,68
Pt2=17,6+(37,2-17,6)0,5^(1,1/8)=35,41
Pt3=17,6+(31,9-17,6)0,5^(1,1/12,5)=31,0
Pt4=17,6+(26,9 -17,6)0,5^(1,1/18,5)=26,52
Pt5=17,6+(22,42-17,6)0,5^(1,1/27)=22,29
Pt6=17,6+(18,9-17,6)0,5^(1,1/38,3)=18,87
Pt7=17,6+(16,05 -17,6)0,5^(1,1/54,3)=16,07
Przedział 7 podwyższył swoje nasycenie przy dekompresji powietrznej, co było do przewidzenia. Wyższe przedziały równieź zyskały większy ładunek inertu, wzrosty są małe.

Pt**1=11+(40,99-11)0,5^(0,8/5)=37,84
Pt**2=11+(37,2-11)0,5^(0,8/8)=35,44
Pt**3=11+(31,9-11)0,5^(0,8/12,5)=30,99
Pt**4=11+(26,9 -11)0,5^(0,8/18,5)=26,43
Pt**5=11+(22,42-11)0,5^(0,8/27)=22,18
Pt**6=11+(18,9-11)0,5^(0,8/38,3)=18,78
Pt**7=11+(16,05 -11)0,5^(0,8/54,3)=15,998

To wartości przesyceń dla powietrza i NX po wykonaniu przystanku na 12m.

Teraz obliczamy maksymalne przesycenie na  przystanku dekompresyjnym 6m.
Tego poziomu nie możemy przekroczyć po dekompresji na 9m.
Wartości przesyceń na głębokości 6 m dla 0,9M(h).
36,32 m
31,15 m
27,8 m
25,17 m
23,7 m
ppN2 dla powietrza 14,82 m i w NX 50 9,5 m

Przedziałem kontrolującym jest 4 przedział.

25,17=14,82+(26,52-14,82)2^(-t/18,5)
t=3,2722min
25,17**=9,5+(26,43-9,5)2^(-t/18,5)
t=2,06417

Powtarzamy obliczenia nasyceń po dekompresji.

pozdrawiam rc

[anarchista]

Pt1=14,82+(37,68-14,82)0,5^(3,2722/5)=29,34
Pt2=14,82+(35,41-14,82)0,5^(3,2722/8)=30,32
Pt3=14,82+(31,0-14,82)0,5^(3,2722/12,5)=28,31
Pt4=14,82+(26,52 -14,82)0,5^(3,2722/18,5)=25,17
Pt5=14,82+(22,29-14,82)0,5^(3,2722/27)=21,69
Pt6=14,82+(18,87-14,82)0,5^(3,2722/38,3)=18,63
Pt7=14,82+(16,07 -14,82)0,5^(3,2722/54,3)=16,01

Zastosowanie dłuższego rozwinięcia czasu, dało lepszą zgodność wyników nasyceń.

Pt**1=9,5+(37,84 -9,5)0,5^(2,06417/5)=30,78
Pt**2=9,5+(35,44-9,5)0,5^(2,06417/8)=31,19
Pt**3=9,5+(30,99-9,5)0,5^(2,06417/12,5)=28,66
Pt**4=9,5+(26,43 -9,5)0,5^(2,06417/18,5)=25,17
Pt**5=9,5+(22,18-9,5)0,5^(2,06417/27)=21,52
Pt**6=9,5+(18,78-9,5)0,5^(2,06417/38,3)=18,44
Pt**7=9,5+(15,998-9,5)0,5^(2,06417/54,3)=15,82

36,32 m
31,15 m
27,8 m
25,17 m
23,7 m

Ponieważ jest przekroczenie w 3 przedziale tkankowym, to powtarzamy obliczenia dla niego jako kontrolującego. Wiemy że czasy powinny być dłuzsze.

27,8=14,82+(31,0-14,82)2^(-t/12,5)
12,98=(16,3)2^(-t/12,5)
t=4,017269
27,8=9,5+(30,99-9,5)2^(-t/12,5)
18,3=(21,49)2^(-t/12,5)
t**=2,89777

Pt1=14,82+(37,68-14,82)0,5^(4,017269/5)=27,91
Pt2=14,82+(35,41-14,82)0,5^(4,017269/8)=29,36
Pt3=14,82+(31,0-14,82)0,5^(4,017269/12,5)=27,76
Pt4=14,82+(26,52 -14,82)0,5^(4,017269/18,5)=24,88  
Pt5=14,82+(22,29-14,82)0,5^(4,017269/27)=21,56
Pt6=14,82+(18,87-14,82)0,5^(4,017269/38,3)=18,59
Pt7=14,82+(16,07 -14,82)0,5^(4,017269/54,3)=16,00

Pt**1=9,5+(37,84 -9,5)0,5^(2,89777/5)=28,46
Pt**2=9,5+(35,44-9,5)0,5^(2,89777/8)=29,68
Pt**3=9,5+(30,99-9,5)0,5^(2,89777/12,5)=27,8
Pt**4=9,5+(26,43 -9,5)0,5^(2,89777/18,5)=24,69
Pt**5=9,5+(22,18-9,5)0,5^(2,89777/27)=21,27
Pt**6=9,5+(18,78-9,5)0,5^(2,89777/38,3)=18,30
Pt**7=9,5+(15,998-9,5)0,5^(2,89777/54,3)=15,76

Powtarzamy obliczenia dla kolejnego kroku.
Na przystanku 6m pojawia się kilka metod dekompresji możliwych do zastosowania. Dekompresja NX 50 z jednym przystankiem do powierzchni, z dwoma przystankami. Też dekompresja tlenowa z jednym lub dwoma przystankami.
Ciekawe jest, czy czasy dekompresji dla obu wariantów będą takie same ?

Różnice w czasach dekompresji nitroksowej i powietrznej nie są duże, ciekawy jest przykład obliczenia czasu dekompresji tlenowej w jednym przystanku na 6m.
Jak widzimy wartości prężności tkanek są bardzo podobne w dekompresji powietrznej i nitroksowej. Dlatego do obliczenia wybiorę powietrzne wartości.
0.9Mo wynoszą odpowiednio.
26,64
22,86
20,34
18,27
17,1
15,75
Czas dekompresji do powierzchni będzie najdłuższym z czasów obliczonym z tych wartości dla przedziałów tkankowych.
Posługuję się wzorem
P(t) =Pt 2^(-t/half-time)

26,64=(27,91)2^-t/5
t1=0,3359 min
22,86=(29,36)2^-t/8
t2=3,56
20,34=(27,91)2^-t/12,5
t3=5,7
18,27=(24,88)2^-t/18,5
t4=8,24
17,1=(21,56)2^-t/27
t5=9,0277
15,75=(18,59)2^-t/38,3
t6=9,16
15,21=(16,00)2^-t/54,3
t7=3,96

Czas wynosi 9,16 min faktycznie kontrolujący 6 przedział tkankowy.

Podobnie możemy obliczyć czas dekompresji nitroksowej na 6m w jednym kroku do powierzchni.
Ciśnienie inertu wynosi 0,8 at, czyli 8m słupa wody.

26,64=8+(28,46 -8)2^(-t/5)
t1=0,672
22,86=8+(29,68 -8)2^(-t/8)
t2=4,3594
20,34=8+(27,8 -8)2^(-t/12,5)
t3=8,4265
18,27=8+(24,69-8)2^(-t/18,5)
t4=12,96
17,1=8+(21,27-8)2^(-t/27)
t5=14,694
15,75=8+(18,30 -8)2^(-t/38,3)
t6=15,7174
14,85=8+(15,76 -8)2^(-t/54,3)
t7=9,77

czas wyniesie 15,7174 min.

Powietrze i tlen w dekompresji
45m 15 min denny czas, 6 min dojście do pierwszego przystanku, 1,1 min 12m, 4,01 min 9m, 9,16 min tlen na 6m i wyjście na powierzchnię.

Powietrze i NX 50 przejście na NX na 22 lub 18m
45m 15 min denny czas, 6 min dojście do pierwszego przystanku,  2,89 min 9m, 15,71min NX na 6m i wyjście na powierzchnię.

To czasy obliczeniowe, dlatego posiadają takie rozwinięcia, wtedy model nie daje "szarpnięć" przy przechodzeniu do kolejnego kroku obliczeniowego. W realnym nurkowaniu przybliżamy w górę do wartości większej (na zasadach ogólnych).
To pierwsze wnioski o profilu, z niestandardowymi przystankami końcowymi.

Przy okazji można zrozumieć dlaczego Aqua Lung Military stosuje rozwiązania obiegów pół zamkniętych Oxy Mix i Krab, w których do dekompresji jest stosowany tlen, inni producenci militarni posługują się podobnymi rozwiązaniami.

pozdrawiam rc

[anarchista]

Obliczmy coś ciekawego, ile wynosi czas dekompresji powietrznej z 6m od razu do powierzchni.
Przesycenia powierzchniowe wynoszą 0,9Mo

26,64
22,86
20,34
18,27
17,1
15,75
14,85

Ciśnienie azotu wynosi 12,48 m.

Pt1=12,48+(27,91-12,48)0,5^(t/5)=26,64
t=0,6195    
Pt2=12,48+(29,36-12,48)0,5^(t/8)=22,86
t=5,612067
Pt3=12,48+(27,76-12,48)0,5^(t/12,5)=20,34
t=11,988
Pt4=12,48+(24,88 -12,48)0,5^(t/18,5)=18,27
t=20,32
Pt5=12,48+(21,56-12,48)0,5^(t/27)=17,1
t=26,3195
Pt6=12,48+(18,59-12,48)0,5^(t/38,3)=15,75
t=34,54207
Pt7=12,48+(16,00-12,48)0,5^(t/54,3)=14,85
t=30,98837

Czas dekompresji to 34,54 min kontrolujący jest przedział tkankowy 6.
Czy czasy dekompresji gdy podzielimy dekompresję na mniejsze głębokości będą krótsze ?
TAK !!!

Obliczamy przsycenia maksymalne dla głębokości 3m i wartości 0,9M(h)

31,49
27
24
21,72
20,42
18,95

Pt2=12,48+(29,36-12,48)0,5^(t/8)=27
t=1,73818
Pt3=12,48+(27,76-12,48)0,5^(t/12,5)=24
t=5,093797
Pt4=12,48+(24,88 -12,48)0,5^(t/18,5)=21,72
t=7,85094
Pt5=12,48+(21,56-12,48)0,5^(t/27)=20,42
t=5,2259

Po 7,85 min mamy wykonaną dekompresję dla wszystkich przedziałów, kontroluje ją 4 przedział tkankowy.

Obliczamy nasycenia tkanek.

Pt1=12,48+(27,91-12,48)0,5^(7,85094/5)=17,67
Pt2=12,48+(29,36-12,48)0,5^(7,85094/8)=21,03
Pt3=12,48+(27,76-12,48)0,5^(7,85094/12,5)=22,36
Pt4=12,48+(24,88 -12,48)0,5^(7,85094/18,5)=21,72
Pt5=12,48+(21,56-12,48)0,5^(7,85094/27)=19,90
Pt6=12,48+(18,59-12,48)0,5^(7,85094/38,3)=17,78
Pt7=12,48+(16,00-12,48)0,5^(7,85094/54,3)=15,66

Możemy wykonać kolejny krok obliczeniowy.

Na powierzchni ppN2 dla powietrza wynosi 0,78 at 7,8m
Równania prężności przybiorą postać.

Pt3=7,8+(22,36-7,8)2^(-t/12,5)=20,34
t=2,693
Pt4=7,8+(21,72 -7,8)2^(-t/18,5)=18,27
t=7,507
Pt5=7,8+(19,90-7,8)2^(-t/27)=17,1
t=10,252019
Pt6=7,8+(17,78-7,8)2^(-t/38,3)=15,75
t=12,5656
Pt7=7,8+(15,66-7,8)25^(-t/54,3)=14,85
t=8,51999

Czas dekompresji wynosi 12,56 kontroluje 6 przedział tkankowy.

Powietrze w dekompresji, standardowe przystanki.
45m 15 min denny czas, 6 min dojście do pierwszego przystanku, 1,1 min 12m, 4,01 min 9m, 7,85 min 6m, 12,56 min na 3m.

Powietrze w dekompresji, nie standardowy przystanek z 6m do powierzchni.
45m 15 min denny czas, 6 min dojście do pierwszego przystanku, 1,1 min 12m, 4,01 min 9m, 34,54 min 6m i wyjście na powierzchnię.

7,85094 (6m) + 12,5656 (3m) = 20,41
Zastosowanie takiego czasu to źle wykonana dekompresja w tych przedziałach:
Pt5=12,48+(21,56-12,48)0,5^(t/27)=17,1
t=26,3195
Pt6=12,48+(18,59-12,48)0,5^(t/38,3)=15,75
t=34,54207
Pt7=12,48+(16,00-12,48)0,5^(t/54,3)=14,85
t=30,98837

34,54207 to czas właściwy dla dekompresji z 6m do powierzchni.

Jak widzimy z tego przykładu, dla połączonych przystanków dekompresyjnych z 3 i 6m wymagane jest osobne obliczenie czasu dekompresji.
Inne przedziały kontrolują dekompresję, będzie inny obraz przesyceń przedziałów. Różnica ciśnień napędzających dekompresję jest mała ze względu na podwyższone ciśnienie inertu na tej głębokości.
Z tego wynika brak możliwości żonglowania czasem dekompresji.

Nie sumują się !!![/color]

To kolejny przykład braku podstaw metod RD i NOF.
Wyjątek stanowi dekompresja tlenowa, równanie opisujące odsycanie nie zawiera ciśnienia inertu, zależy jedynie od czasu. Ale i w takiej dekompresji można optymalizować toksyczność tlenu. Wyprowadzenie odpowiedniego związku jest bardzo proste.

pozdrawiam rc

[anarchista]

Proponuję następujący przykład głębokość nurkowania 47m czas denny 17min, w CCR nitroks z ppO2 1,4 do głębokości 6m, powyżej 90% tlenu w obiegu. Dojście do pierwszego przystanku 7 min.

Czy jest ktoś odważny ?
Zachęcam do obliczenia, jeśli pojawią się błędy to łatwiej będzie wychwycić elementy które nie zbyt dokładnie zostały wyjaśnione. Ponownie korzystamy z 0,9M(h).

Jeśli ten przykład się nie podoba, to może jak to będzie wyglądało w modelu stałej wartości ciśnienia przesycenia w którym Mo*i=0,7Moi z modelu Buchlmanowskiego ΔM=1 dla wszystkich przedziałów.

pozdrawiam rc